|
2009.03.02. Mówi się, że najlepszy okres w życiu człowieka przypada na 18÷23 rok życia. Ja nie narzekam na gorsze okresy w moim życiu, ale faktycznie lata 18÷23 były szczególne i za to głównie dziękuję rodzicom... za cierpliwość, wyrozumiałość... za wolność. Kiedy ukończyłem 18 lat wymyśliłem sobie, że zapracuję na swoje wakacje. Pomysł wziął się stąd, iż moi koledzy, by wyjechać gdzieś w Polskę, musieli właśnie w ten sposób zasilić swój porfwel. Imałem się różnych zajęć, ale jakoś nie miałem do tego serca. Wtedy mój tata do mnie rzekł. - synu... w swoim życiu zdążysz się napracować. Póki co, proponuję taki podział ról. Ty się uczysz, a ja cię utrzymuję. Kompletnie nie zrozumiałem tych słów. Jak wielkie przesłanie niosły ze sobą. Postanowiłem w wakacyjny czas nie siedzieć w domu. Koledzy do pracy, a ja do Kazimierza Dolnego. Sam, zdany na łaskę losu, co dzień pojawiałem się na rynku i łapałem życie garściami. Fundusz dzienny wystarczał na cztery browarki i trzy zupy pomidorowe. Panie w restauracji miały niezły ubaw kiedy mnie widziały w drzwiach. Czasem dawały gratis w postaci drugiego dania. :-) Historia mojego życia spędzonego w Kaziku, jest długa i kolorowa. Dziesiątki poznanych ludzi, myśli. Być może kiedyś to przeleję na powierzchnię monitora. Jakkolwiek było w Kaziu, na początku sierpnia powracałem do domu, by przepakować plecak i wyruszyć na Mazury z moimi 'bogatymi' kumplami ;-). Na mazury jeździłem od podstawówki... z rodzicami. Na początku średniej szkoły, rodziców zastąpiło towarzystwo z podwórka... jakieś 15 osób. Wtedy poczułem smak taniego wina :-) Z wolna zacieśniała się więź moich kumpli z klasy, z technikum. Nasze wspólne wypady na Mazury zaczęły się w roku 1990, chyba jesień. Grupę stanowiłem ja, Kłosek i Dżordżyk. Na dworcu pojawił się też Szymanek ale w ślad za nim przyszedł jego tata, wykrył, że synek nieźle przyciemnił i podróż Szymanka na tym etapie się zakończyła. Miejsce, w które jeździliśmy, odkrył Kłosek. Był to ośrodek warszawskiego browaru i zakładów meblarskich z Olsztyna. Wszystko osadzone w środku lasu, nad jeziorem Sasek Wielki. By tam się dostać, pociągiem jechaliśmy do Olsztyna (przesiadka w Warszawie), potem PKS-em do Jęcznik, a trzecim etapem podróży stawał się 7 km marsz przez las. Wszystko trwało 12 godz. Jako, że najbliższa cywilizacja mieściła się ok. 15 km, trzeba było mieć wszystko ze sobą. Picie, jedzenie, picie... dużo picia ;-) Na miejscu byliśmy tylko my i niewidzialny leśniczy, Gienek. Łowiliśmy ryby, piliśmy, chyba trochę gadaliśmy i ćwiczyliśmy wspinaczkę po drzewach oraz rzucanie nożem. Wszytko po to, by wyjść cało po konfrontacji z dzikiem. Wokół naszego domku odkryliśmy ślady parzystokopytnej zwierzyny, zrytą ziemię... Pod koniec naszego pobytu okazało się, że domniemane dziki to zwykłe świnie. :-) Niestety.. jakoś nie myśleliśmy wtedy, by to wszystko rejestrować na kliszy... szkoda. :-( Rok 1991 - wiosna. Grupę mazurskich podróżników zasilił Zbycho... kolega z ławki. Atrakcją było picie i rozmowy, no i ogólna rozpierducha. Oczywiście zdarzały się wpadki. Zbycho nie miał doświadczenia w byciu (piciu) z nami na Mazurach i schował swoją kolację pod poduszkę Kłoskowi... tę, którą wcześniej zjadł ;-) Brak zdjęć :-( Rok 1991 - wakacje. Cały ten okres spędziłem w Kaziku. Rok 1992 - wiosna. Zaraz po obronie prac dyplomowych, tuż przed maturą, na dworcu pojawiłem się ja, Kłosek, Gruby, Odpust i Jack. Każdy posiadał osobowość. Byliśmy już inni, zgrani i maksymalnie pojebani. Podróż w pociągowym kiblu, na plecakach.
|
